ช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสไปปชมคอนเสิร์ตมาลีฮวนน่าครับ เป็นคอนเสิร์ตโอโซนแบบสบายๆ นั่งบนกองฟางกลางแจ้ง จำนวนคนดูก็ไม่เยอะเท่าไหร่ เลยมีโอกาสได้สัมผัสศิลปินได้อย่างใกล้ชิต ซึ่งก็เป็นความทรงจำที่ดีอีกครั้งหนึ่งครับ การการชมคอนเสิร์ตครั้งผ่านๆ มา โดยเฉพาะ เมื่อปี 2011 ปีนั้นผมได้มีโอกาสไปทัวร์คอนเสิร์ต 30 ปี คาราบาวแบบว่า มีที่ไหนพอจะได้ ก็ไปมันทุกที่ จนนับจำนวนครั้งทัวร์ที่ติดๆ กันได้ 16 ครั้งเลยครับในปีนั้น
หลังจากพ้นปี 2011 ผมก็ไม่ค่อยได้ออกทัวร์คอนเสิร์ตอีกเลยเพราะหมดรอบ อิอิ ก็มาช่วงปีนี้แหละ ที่ไปครั้งสองครั้ง จนผมเกิดคำถามขึ้นในใจว่า “การไปทัวร์คอนเสิร์ตแต่ละครั้ง เราได้อะไร?” และ “ทำไมถึงต้องไปตามดูหลายๆ ครั้งด้วย?” มาวันนี้ผมพอจะค้นพบอะไรบางอย่างแล้วครั้บ หลังจากที่ผมกลับมาจากการชมคอนเสิร์ตมาลีฮวนน่าเมื่อวันที่ 4 พฤษภาคม 2556
ไปดูคอนเสิร์ต แต่ละครั้งแล้วได้อะไร? เมื่อก่อนนี้คำถามนี้ ผมจะไม่พยายามหาคำตอบหรอกครับ เพราะบางทีผมก็คิดห้วนๆ ไปว่า เพราะใจมันอยากไป ก็เลยไป ซึ่งมันก็เป็นคำถามแบบทุบดินไปสักหน่อย จนผมมาสะดุดกับคำของ อ.ไข่ มาลีฮวนน่า ซึ่งเป็นคำที่ค่อนข้างเรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยความหมายอันลึกซึ้ง
“ผมเชื่อว่าศิลป มีความสวยงามอยู่ในตัวมันเอง ซึ่งศิลปะ ก็คือธรรมชาติธรรมดาๆ หรือคือธรรมะ นั้นเอง..” [อ.ไข มาลีฮวนน่า]
นี่เรากำลังตามธรรมะ อยู่หรือนี่…
สิ่งที่ผมสั่งเกตเห็นจากทุกๆ คอนเสิร์ตก็คือ มีการเกิด มีการดับ อันเป็นต้นว่า เราจะมีความสุข มีความรู้สึกยินดี ตื่นเต้น เมื่อคอนเสิร์ต กำลังจะเริ่มต้น และทุกๆครั้งคอนเสิร์ตจบ เราจะรู้สึกไม่อยากให้มันจบ ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้น มันอยากทำให้คนชมคอนเสิร์ตอยากชมต่ออีก และก็หวนหาอยากให้ันกลับมาอีกครั้ง
และนี่ มันอาจจะยังไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง…
ผมพอจะเข้าใจคำตอบแล้วว่า ทำไมผมจึงต้องตามชมคอนเสิร์ตหลายๆๆ ครั้ง โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนือย ที่ผมทำเช่นนั้น เพราะว่าผมก็กลังตามหาความสุข แต่ทว่าความสุขที่ผมกำลังตามหาอยู่นั้น มันยังไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง!!!
จากการที่ฟังธรรมะบ้าง ทำให้ผมพอจะเข้าใจว่า ความสุขที่แท้จริง ก็คือการเจริญสติ คือการรับรู้เหตุการณ์ ณ ตอนนั้น โดยที่ไม่ต้องไปคิดวิตกกับสิ่งที่เป็นอดีต และไม่ต้องต้องไปกังวลกับสิ่งที่เป็นอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น นี่แหละ เป็นความสุขที่ทำได้ง่ายๆ โดยที่เราอาจจะไม่ต้องตามหาสิ่งที่เรียกว่า “คอนเสิร์ต” แต่ความสุขที่เราได้ชมคอนเสิร์ต ก็เพราะว่า ขณะที่เราชมอยู่นั้น เราเกิดความสุข ณ ขณะนั้นนั้นเอง..
แล้วท้ายที่สุดแล้ว ผมไปดูคอนเสิร์ตแต่ละครั้ง ผมได้อะไร? ผมอาจจะได้แค่ประสบการณ์ ที่จะนำมาเล่าสู่ให่คนรุ่นหลังฟัง ว่าเราเคยผ่าน เคยพบ อะไรมาบ้างเท่านั้นเอง ซึ่งถ้าเราไม่มีการบันทึก ไม่มีการเขียนออกมา สิ่งนั้น ก็จะอยู่กับความทรงจำของเรา และรอมันจางหายไปในอนาคต
หรือว่าเราอยากได้แค่ ภาพสวยๆ เพื่อที่จะเอามาอวดเพื่อนๆ ใน facebook ให้เขารู้สึดอิจฉา เท่านั้นเองหรือ…