ผมเขียนสรุปบทการเรียนรู้มาราธอนออกมาเป็นโมเดลประมาณนี้ครับ
มาราธอน เป็นเกม เหมือนกับการจำลองชีวิตขึ้นมาหนึ่งชีวิต ตั้งแต่เริ่มเกิด จนถึงตาย เป็นจุดสิ้นสุด ในระหว่างทางก็จะมีสิ่งต่างๆ เข้ามา ส่วนมากจะเป็นอารมณ์ความรู้สึก ที่เข้ามาคอยกระทบจิตใจเรา บางทีเราไปแวะข้องเกี่ยวอยู่กับอารมณ์เหล่านั้น ทำให้เป้าหมายใหญ่ที่เราจะไปถึงก็จะยิ่งช้าลง
และยิ่งเราไม่หยุดวิ่ง เราซอยเท้าไปเรื่อยๆ เมื่อเราหันกลับไปมองข้างหลัง ก็จะพบว่า มีความสำเร็จเล็กๆ ที่เราได้ผ่านมาหลายต่อหลายครั้ง ช่วยสร้างความพอใจและภูมิใจให้เราได้อย่างดีเลยทีเดียว
เปรียบเสมือนเหมือนกับเราวิ่งไป แล้วนาฬิกาจับระยะทางบอกครบจำนวนกิโลเมตรที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เราจะรู้สึกภูมิใจว่าเราทำได้ และมีจุดให้น้ำ มีแตงโมและเกลือแร่เป็นรางวัลเป็นจุดเล็กๆ ระหว่างทางเมื่อเราวิ่งไปถึง
มาราธอนเป็นเรื่องของการวางแผน เปรียบเสมือนการเขียนเป็นโมเดลออกมาข้างต้น ก่อนจะวิ่งได้ ไม่ใช่ว่าเราตื่นมาแล้วซัด 42.195 กิโลเมตรเลย เราต้องศึกษาเทคนิค ทฤษฎี วิธีการ ต้องสำรวจทาง ซ้อมวิ่งระยะยาวเป็นเดือนๆ เพื่อจะได้แตะถึงความลำบากที่จะได้เจอ คือประมาณว่ายิ่งสัมผัสความลำบากได้เท่าไหร่ เราก็จะชินได้เท่านั้นเมื่อลงสนามในชีวิตจริง
วันนี้เราต้องเริ่มต้นกำหนดเป้าหมายใหญ่ของชีวิตนี้แล้วว่า แท้ที่จริงแล้วที่เราเกิดมาในครั้งนี้ เราต้องการที่จะทำอะไรเป็นเป้าหมายใหญ่ แล้วค่อยกำหนดเป้าหมายเล็กๆ เพื่อสนับสนุนเป้าหมายใหญ่เหล่านั้น ภาพชีวิตของเราก็จะชัดเจนขึ้น
ขอบคุณครับ มาราธอนที่สอนให้เราคิดได้แบบนี้